Przed godziną 8:00 lądujemy w Leh, na wysokości 3500 m npm. 



Dość długo czekamy na bagaże na małym lotnisku. Trochę przerażeni, że zaraz da o sobie znać choroba wysokogórska, wypełniamy formularze pobytowe. Odbieramy bagaż i wychodzimy na zewnątrz. Mimo, że wiedzieliśmy, gdzie chcemy nocować (Nangyal Guest Hous w dzielnicy Chunspa), to i tak dajemy się porwać Mustafie i wybranemu przez niego kierowcy. Jedziemy jeepem do hotelu Mustafy, ale nam się nie podoba i cena, i hotel. Kierowca jednak namawia nas, żebyśmy się nie zniechęcali i jeszcze pojechali z nim kawałek dalej. No to jedziemy do hotelu Kani-ka i zostajemy - 300 R za pokój 2-osobowy. 



Z łazienką i ciepłą wodą. Idziemy spać (ależ te łóżka twarde!). Wojtek w tym czasie czyni rekonesans po mieście i zawiera pierwsze znajomości. Po południu (słonecznie) idziemy wszyscy w miasto. Pierwsze pozdrowienia "julej", za którymi będziemy później tęsknić w innych rejonach Indii. Kręcimy się po centrum, czynimy rozeznanie w urzędzie pocztowym. Zajmuje on kącik w pomieszczeniu, w którym mieści się informacja turystyczna. Całe wyposażenie to stare biurko i krzesło. Kupujemy znaczki, smarujemy je klejem ze słoiczka i dorzucamy swoje listy na stosik korespondencji gromadzonej w kącie na podłodze. Idziemy na pierwszą kolację na dachu, obok punktu, w którym można kupić za symboliczną opłatę (7 R) wodę do picia. Jemy pierwsze tybetańskie dania - pierożki momo (30R) i chowmena (20R), wypijamy pierwsze lassi (15R). Ciemność zapada nagle i niespodziewanie o godzinie 20. Po kolacji wracamy do Kani-ka. Jest piątek, więc łykamy po jednej tabletce arachinu i idziemy spać. Trochę nas przytyka ta wysokość. W zasadzie wszystko jest w porządku, kiedy się poruszamy, ale kiedy kładziemy się spać, nagle zaczynamy mieć problem z oddychaniem – brakuje nam powietrza w piersi. Gwarantuje to totalne rozbudzenie, kolejne podejście do wyrównania oddechu, próbę zaśnięcia i kolejne przytkanie. Jakoś jednak usypiamy.

Dalej